ଈଶ୍ଵଙ୍କ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ନୃତ୍ୟ – ସୃଷ୍ଟିରୁ କ୍ରୁଶ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଛନ୍ଦଯୁକ୍ତ

ନୃତ୍ୟ କ’ଣ? ନାଟକୀୟ ନୃତ୍ୟ ଛନ୍ଦଯୁକ୍ତ ଚଳନକ୍ଷମକୁ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ କରେ, ଯାହା ଦର୍ଶକମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦେଖାଯିବା ଏବଂ ଏକ କାହାଣୀ କହିବାକୁ ଦର୍ଶାଏ । ନୃତ୍ୟଶିଳ୍ପୀମାନେ ନିଜ ଶରୀରର ବିଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗବିଶେଷକୁ ବ୍ୟବହାର କରି ଅନ୍ୟ ନୃତ୍ୟଶିଳ୍ପୀମାନଙ୍କ ସହିତ ସେମାନଙ୍କର ଅଙ୍ଗବିଶେଷକୁ ସଂଯୋଜନା କରନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସେମାନଙ୍କର ନୃତ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ପ୍ରୀତିକର ଲାଗେ ଏବଂ ଏହାକୁ ସେମାନେ ପୁନରାବୃତ୍ତି ସମୟ ବ୍ୟବଧାନରେ ପରିବେଷଣ କରନ୍ତି, ଯାହାକୁ ମିଟର କୁହାଯାଏ ।

ନାଟ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର  ଶିକ୍ଷା ଦିଏ ଯେ ମନୋରଞ୍ଜନ କେବଳ ନୃତ୍ୟର ପାର୍ଶ୍ୱ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ହେବା ଉଚିତ କିନ୍ତୁ ଏହାର ମୂଳ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେବା ନୁହେଁ। ସଂଗୀତ ଏବଂ ନୃତ୍ୟର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେଉଛି ରସ ଯାହା ଦର୍ଶକମାନଙ୍କୁ ଗଭୀର ବାସ୍ତବତାକୁ ନିଏ, ଯେଉଁଠାରେ ସେମାନେ ଆତ୍ମିକ ଏବଂ ନୈତିକ ପ୍ରଶ୍ନ ଉପରେ ପ୍ରତିଫଳିତ କରନ୍ତି ।

ଶିବଙ୍କ ତାଣ୍ଡଭାର ନଟରାଜ

ତେବେ ଈଶ୍ଵରୀୟ ନୃତ୍ୟ କିପରି ଦେଖାଯାଏ? ଦେବତାମାନଙ୍କ ନୃତ୍ୟ ସହିତ ତାଣ୍ଡଭ (ତାଣ୍ଡବମ୍, ତାଣ୍ଡବ ନାଟ୍ୟମ୍ କିମ୍ବା ନଦାନ୍ତ) ଜଡିତ ଅଟେ । ଆନନ୍ଦ ତାଣ୍ଡବ ଆନନ୍ଦରେ ନାଚୁଥିବା ବେଳେ ରୁଦ୍ର ତାଣ୍ଡବ କ୍ରୋଧରେ ନାଚନ୍ତି । ନଟରାଜ ଈଶ୍ୱରୀୟ ନୃତ୍ୟ ସହ ଶିବଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ପରିଚିତ ମୁଦ୍ରାରେ (ହାତ ଏବଂ ପାଦର ସ୍ଥିତି) ନୃତ୍ୟର ପ୍ରଭୁ ଭାବରେ ପ୍ରତିପାଦିତ କରେ । ତାଙ୍କ ଡାହାଣ ଗୋଡ ଭୂତ ଆପସ୍ମାର କିମ୍ବା ମୁୟାଲାକାକୁ ପଦଦଳିତ କରୁଛି। ତଥାପି, ଆଙ୍ଗୁଠିଗୁଡ଼ିକ ବାମ ପାଦକୁ ସୂଚାଏ, ଯାହା ଭୂମିରୁ ଉପରକୁ ଉଠେ ।

ସେ କାହିଁକି ଏହା ସୂଚିତ କରନ୍ତି?

କାରଣ ଉଠାଯାଇଥିବା ଗୋଡ, ମାଧ୍ୟାକର୍ଷଣ ଶକ୍ତିକୁ ବିରୋଧ କରି, ପରିତ୍ରାଣର ପ୍ରତୀକକୁ ଦର୍ଶାଏ । ଯେପରି ଉନମାଇ ଉଲଖାମ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରନ୍ତି:

” ନାଗରାରୁ ସୃଷ୍ଟି ଆରମ୍ଭ ହୁଏ; ଆଶାର ହସ୍ତ ସୁରକ୍ଷା ଦିଏ; ଅଗ୍ନି ବିନାଶ କରେ; ମାଲାୟାହାନରେ ଲଗାଯାଇଥିବା ପାଦ ମନ୍ଦକୁ ନଷ୍ଟ କରେ; ଉପରେ ରଖାଯାଇଥିବା ପାଦ ପରିତ୍ରାଣ ଦିଏ … ..”

ଭୂତ-ସର୍ପ କାଳିଆର ମସ୍ତକ ଉପରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନୃତ୍ୟ

ଅନ୍ୟ ଏକ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ଈଶ୍ୱରୀୟ ନୃତ୍ୟ, କାଳିଆ ଉପରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ନୃତ୍ୟ ଅଟେ  । ପୁରାଣଶାସ୍ତ୍ର ଅନୁଯାୟୀ, କାଳିଆ ଯମୁନା ନଦୀରେ ବାସ କରି ଜନସଂଖ୍ୟାକୁ ଭୟଭୀତ କରି ସାରା ଦେଶରେ ନିଜର ବିଷ ବିସ୍ତାର କରିଥିଲା।

ଯେତେବେଳେ କୃଷ୍ଣ ନଦୀକୁ ଡେଇଁଲେ ତାଙ୍କୁ କାଳିଆ କାବୁ କଲା  । କାଳିଆ ପୁଣି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଡଙ୍କ ମାରି, କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନିଜ କୋଇଲିରେ ବାନ୍ଧି ଦର୍ଶକଙ୍କୁ ଚିନ୍ତାରେ ପକାଇଲା। କୃଷ୍ଣ ଏହାକୁ ଅନୁମତି ଦେଲେ, କିନ୍ତୁ ଲୋକଙ୍କ ଚିନ୍ତା ଦେଖି ସେମାନଙ୍କୁ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେବାକୁ ସ୍ଥିର କଲେ । ଏହିପରି ଭାବରେ, କୃଷ୍ଣ ସର୍ପର ଫଣା ଉପରେ ଚଢ଼ିଗଲେ, ତାଙ୍କର ପ୍ରସିଦ୍ଧ ନୃତ୍ୟ, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଲୀଲା (ଈଶ୍ୱରୀୟ ନୃତ୍ୟ) ର ପ୍ରତୀକ ଅଟେ, ଯାହାକୁ “ଆରାଭାଟି” କୁହାଯାଏ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ସଙ୍ଗୀତର ତାଳରେ କୃଷ୍ଣ ତାକୁ ପରାସ୍ତ କରି କାଳିଆର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଫଣା ଉପରେ ନାଚିଲେ ।

ସର୍ପର ମସ୍ତକ ଉପରେ କ୍ରୁଶର ଏକ ତାଳଯୁକ୍ତ ନୃତ୍ୟ

ସୁସମାଚାର ଘୋଷଣା କରେ ଯେ ଯୀଶୁଙ୍କ କ୍ରୁଶବିଦ୍ଧ ଏବଂ ପୁନରୁତ୍ଥାନ  ତାଙ୍କର ନୃତ୍ୟ ପରି ସର୍ପକୁ ପରାସ୍ତ କଲା । ଏହି ଆନନ୍ଦ ତାଣ୍ଡବ ଏବଂ ରୁଦ୍ର ତାଣ୍ଡବ, ପ୍ରଭୁଙ୍କଠାରେ ଉଭୟ ଆନନ୍ଦ ଏବଂ କ୍ରୋଧ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା । ମାନବ ଇତିହାସର ଆରମ୍ଭରେ ଆମେ ଏହା ଦେଖୁ, ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଥମ ମନୁ ଆଦମ ସର୍ପ ନିକଟରେ ବଶୀଭୂତ ହେଲେ । ଈଶ୍ଵର (ଏଠାରେ ସବିଶେଷ ତଥ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧ) ସର୍ପକୁ କହିଥିଲେ ।

 ଆଉ ଆମ୍ଭେ ତୁମ୍ଭର ଓ ନାରୀର ମଧ୍ୟରେ, ପୁଣି ତୁମ୍ଭ ବଂଶ ଓ ତାଙ୍କ ବଂଶ ମଧ୍ୟରେ ବୈରଭାବ ଜନ୍ମାଇବା; ସେ ତୁମ୍ଭର ମସ୍ତକକୁ ଆଘାତ କରିବେ ଓ ତୁମ୍ଭେ ତାହାଙ୍କ ଗୋଇଠିକି ଆଘାତ କରିବ।

ଆଦି ପୁସ୍ତକ 3:15

ତେଣୁ ଏହି ନାଟକ ସର୍ପ ଏବଂ ମହିଳାଙ୍କ ବୀଜ କିମ୍ବା ବଂଶ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ବିବାଦର ପୂର୍ବାନୁମାନ କରିଥିଲା ​​।  ଏହି ବୀଜ ଯୀଶୁ ଥିଲା ଏବଂ କ୍ରୁଶରେ ତାଙ୍କର ସଙ୍ଘର୍ଷ ସମାପ୍ତ ହେଲା। ଯେପରି କୃଷ୍ଣ କାଳିଆକୁ ତାଙ୍କୁ ଆଘାତ କରିବାକୁ ଅନୁମତି ଦେଇଥିଲେ, ସେପରି ଯୀଶୁ ମଧ୍ୟ ସର୍ପକୁ ତାଙ୍କୁ ଆଘାତ କରିବାକୁ ଅନୁମତି ଦେଲେ, କାରଣ ତାଙ୍କର ଶେଷ ବିଜୟ ଉପରେ ସେ  ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲେ । ଯେପରି ଶିବ ମୋକ୍ଷଙ୍କୁ ସୂଚାଇ ଆପାସ୍ମାର ଉପରେ ପଦଦଳିଥିଲେ, ସେହିପରି ଯୀଶୁ ସର୍ପକୁ ପଦଦଳିତ କରି ଜୀବନର ପଥ ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲେ। ବାଇବେଲ ତାଙ୍କର ବିଜୟ ଏବଂ ଏହିପରି ଆମ ଜୀବନର ପଥ ବର୍ଣ୍ଣନା କରେ:

 ଅପରାଧରେ ଓ ଶାରୀରିକ ଅସୁନ୍ନତ ଅବସ୍ଥାରେ ମୃତ ଯେ ତୁମ୍ଭେମାନେ, ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵର ତାହାଙ୍କ ସହିତ ସଜୀବ କରିଅଛନ୍ତି; ସେ ତ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ସମସ୍ତ ଅପରାଧ କ୍ଷମା କରିଅଛନ୍ତି, ପୁଣି, ବିଧିବିଧାନରେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଯେଉଁ ଅଭିଯୋଗପତ୍ର ଥିଲା, ତାହା ସେ ଲୋପ କରି କ୍ରୁଶରେ ଟଙ୍ଗାଇ ଦେଇ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ପଥରୁ ଦୂର କରିଦେଇ ଅଛନ୍ତି; ସମସ୍ତ ଆଧିପତ୍ୟ ଓ କର୍ତ୍ତାପଣର ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଛଡ଼ାଇ ପ୍ରକାଶରେ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରଦର୍ଶନପୂର୍ବକ କ୍ରୁଶରେ ବିଜୟଯାତ୍ରା କରିଅଛନ୍ତି।

କଲସୀୟ 2:13-15

ସେମାନଙ୍କର ସଂଗ୍ରାମ ‘ସାତ’ ଏବଂ ‘ତିନି’ର ଏକ ଛନ୍ଦଯୁକ୍ତ ନୃତ୍ୟରେ ଉନ୍ମୋଚିତ ହୋଇଥିଲା, ଯାହାକି ସୃଷ୍ଟି ମାଧ୍ୟମରେ ଯୀଶୁଙ୍କ ଶେଷ ସପ୍ତାହରେ ଦେଖାଯାଇଥିଲା ।

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପୂର୍ବଜ୍ଞାନ ଏବ୍ରୀୟ ବେଦ ଆରମ୍ଭରୁ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା’

ସମସ୍ତ ପବିତ୍ର ପୁସ୍ତକ ମଧ୍ୟରୁ (ସଂସ୍କୃତ ଏବଂ ଏବ୍ରୀୟ ବେଦ, ସୁସମାଚାରରେ) କେବଳ ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ଅଛି ଯେଉଁଠାରେ ସପ୍ତାହରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନର ଘଟଣା ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇଅଛି । ଏହିପରି ପ୍ରଥମ ସପ୍ତାହ ବିଷୟରେ ଏବ୍ରୀୟ ବେଦର ଆରମ୍ଭରେ ଲିପିବଦ୍ଧ ହୋଇଅଛି ଯାହା ଈଶ୍ଵ କିପରି ସମସ୍ତ ବିଷୟକୁ ସୃଷ୍ଟି କଲେ ତାହା ବର୍ଣ୍ଣନା କରେ । ଯୀଶୁଙ୍କ ଶେଷ ସପ୍ତାହରେ ତାଙ୍କର ଦୈନିକ ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକ ଲିପିବଦ୍ଧ ଅଟେ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସାଧୁ, ୠଷି କିମ୍ବା ଭବିଷ୍ୟ‌ଦ୍‌ବକ୍ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ସପ୍ତାହର ଦୈନନ୍ଦିନ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇ ନାହିଁ । ଏବ୍ରୀ ବେଦର ସୃଷ୍ଟି ବିବରଣୀ ଏଠାରେ ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଅଛି । ଯୀଶୁଙ୍କ ଶେଷ ସପ୍ତାହକୁ ଆମେ ଯୀଶୁଙ୍କ ଦୈନନ୍ଦିନ ଜୀବନର ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକ ଦେଖିଲୁ ଏବଂ ଏହି ସାରଣୀ ଏହି ଦୁଇ ସପ୍ତାହରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନର ବିବରଣୀକୁ ଏଠାରେ ପ୍ରଦାନ କରେ  । ଶୁଭ ସଂଖ୍ୟା ‘ସାତ’, ଯାହାକି ଏକ ସପ୍ତାହକୁ ଗଠନ କରେ ଯାହା ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ତାଙ୍କ ସମୟକୁ ଛନ୍ଦଯୁକ୍ତ ଉପରେ ଆଧାର କରିଥିଲେ ।

ସୃଷ୍ଟି ସପ୍ତାହ ସହିତ ଯୀଶୁଙ୍କ ଶେଷ ସପ୍ତାହ ତାଳଯୁକ୍ତ

ଆଦମଙ୍କ ଦିନ 6 ଯୀଶୁଙ୍କ ସହିତ ନୃତ୍ୟ

ଏହି ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ପାଇଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନର ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକ ପରସ୍ପର ସହିତ ମେଳ ହୁଏ ଏବଂ ତାଳଯୁକ୍ତ ସମୃଦ୍ଧତା ପ୍ରଦାନ କରେ ।  ଏହି 7 ଦିନର ଚକ୍ରର ଶେଷରେ, ନୂତନ ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ଫଳଗୁଡିକ ଏକ ନୂତନ ସୃଷ୍ଟିକୁ ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଏବଂ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ । ତେଣୁ, ଆଦମ ଏବଂ ଯୀଶୁ ଏକତ୍ର ନୃତ୍ୟ କରି, ଏକ ମିଶ୍ରିତ ନାଟ୍ୟକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛନ୍ତି ।

ଆଦମ ବିଷୟରେ ବାଇବେଲ କହେ ଯେ

… …ଯାହାଙ୍କ ଆଗମନର କଥା ଥିଲା, ଆଦମ ତାହାଙ୍କର ପ୍ରତିରୂପ। ।

ରୋମୀୟ 5:14

ଏବଂ

କାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ମୃତ୍ୟୁ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଥିବାରୁ ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ମଧ୍ୟ ମୃତମାନଙ୍କର ପୁନରୁତ୍ଥାନ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଅଛି। ଯେଣୁ ଆଦମ ଦ୍ଵାରା ଯେପରି ସମସ୍ତେ ମୃତ୍ୟୁଭୋଗ କରନ୍ତି, ସେହିପରି ମଧ୍ୟ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସମସ୍ତେ ସଜୀବ ହେବେ।

1 କରିନ୍ଥୀୟ 15:21-22

ଏହି ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ତୁଳନା କରି ଆମେ ଦେଖୁ ଯେ ଆଦମ ଯୀଶୁଙ୍କ ସହିତ ରସ ପ୍ରଦାନ କରୁଥିବା ଏକ ଡ଼ାଞ୍ଚାକୁ ନାଟକ କରିଥିଲେ । ଜଗତକୁ ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଛଅ ଦିନ ଦରକାର ଥିଲା କି? ସେ ଗୋଟିଏ ଆଦେଶରେ ସମସ୍ତ ବିଷୟକୁ କରିପାରି ନଥାନ୍ତେ କି? ତା’ହେଲେ ସେ କାହିଁକି ସମସ୍ତ ବିଷୟକୁ କ୍ରମରେ ସୃଷ୍ଟି କଲେ? ଈଶ୍ଵର ସପ୍ତମ ଦିନରେ କାହିଁକି ବିଶ୍ରାମ ନେଲେ ଯଦି ସେ କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ? ସେ ସମସ୍ତ ବିଷୟକୁ ସମୟ ଏବଂ କ୍ରମରେ କରିଥିଲେ କାରଣ ସୃଷ୍ଟି ସପ୍ତାହରେ ଯୀଶୁଙ୍କ ଅନ୍ତିମ ସପ୍ତାହ ପୂର୍ବରୁ ପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ଥିଲା ।

ବିଶେଷ କରି ଷଷ୍ଠ ଦିନର ଏହା ସତ୍ୟ ଅଟେ। ବ୍ୟବହୃତ ଶବ୍ଦରେ ଆମେ ସିଧାସଳଖ ସମୃଦ୍ଧତା ଦେଖୁ । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, କେବଳ ‘ଯୀଶୁ ମରିଗଲେ’ କହିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ସୁସମାଚାର କହେ ଯେ ସେ ‘ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ତ୍ୟାଗ କଲେ’, ଏହା ‘ଜୀବନର ନିଶ୍ୱାସ’ ଗ୍ରହଣ କରିଥିବା ଆଦମଙ୍କ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ବିପରୀତ ଡ଼ାଞ୍ଚା ଅଟେ । ସମୟର ଆରମ୍ଭରୁ ଏହିପରି ଏକ ଡ଼ାଞ୍ଚା ପୂର୍ବ ସମୟ ଏବଂ ଜଗତକୁ ଦର୍ଶାଏ ।  ସଂକ୍ଷେପରେ, ଏହା ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନୃତ୍ୟ ଅଟେ ।

 ‘ତିନି’ ଅବଧିରେ ନୃତ୍ୟ

ସଂଖ୍ୟା ତିନିକୁ ଶୁଭ ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଏ ଯେହେତୁ ତ୍ରିୟ ରାତମକୁ ଦର୍ଶାଏ, କ୍ରମ ଏବଂ ନିୟମିତତା ସହ ସୃଷ୍ଟିକୁ ନିଜେ ସଂରକ୍ଷଣ କରେ । ରାତମ ସମଗ୍ର ସୃଷ୍ଟିରେ ବ୍ୟାପିଥିବା ଅନ୍ତର୍ନିହିତ କମ୍ପନ ଅଟେ । ତେଣୁ, ସମୟ ଏବଂ ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକର କ୍ରମାଗତ ଅଗ୍ରଗତି ଭାବରେ ଏହା ନିଜକୁ ଅନେକ ଉପାୟରେ ପ୍ରକାଶ କରେ ।

ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ନୁହେଁ ଯେ ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରଥମ 3 ଦିନ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁରେ ଯୀଶୁଙ୍କ ତିନି ଦିନ ମଧ୍ୟରେ ଏହି ସମାନ ସମୟ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ଏହି ସାରଣୀ ଏହି  ଡ଼ାଞ୍ଚାକୁ ଆଲୋକିତ କରେ ।

ଏହିପରି ଈଶ୍ଵର ଏକ ପ୍ରମୁଖ ଅବଧିରେ (ସାତ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ) ଏବଂ ଏକ ଛୋଟ ଅବଧିରେ (ତିନି ଦିନରେ) ନୃତ୍ୟ କରନ୍ତି ଯେପରି ନୃତ୍ୟଶିଳ୍ପୀମାନେ ଅନେକ ସମୟ ନିଜ ଶରୀରକୁ ଚଳାନ୍ତି ।

ପରବର୍ତ୍ତୀ ମୁଦ୍ରାଗୁଡ଼ିକ

ଏବ୍ରୀ ବେଦ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଘଟଣା ଏବଂ ପର୍ବଗୁଡ଼ିକ ଯୀଶୁଙ୍କ ଆଗମନକୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରଖି ଚିତ୍ରଣ କରିଥିଲେ । ଆମେ ଯେପରି ଜାଣିପାରିବା ଯେ ଏହା ମନୁଷ୍ୟର କାର୍ଯ୍ୟ ନୁହଁ କିନ୍ତୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ଥିଲା ସେଥିପାଇଁ ଈଶ୍ଵର ଏଗୁଡ଼ିକୁ ପ୍ରଦାନ କଲେ । ନିମ୍ନ ସାରଣୀଟି କେତେକ ବିଷୟକୁ ସଂକ୍ଷିପ୍ତରେ ପ୍ରକାଶ କରେ, ଯୀଶୁଙ୍କ ଶହ ଶହ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଏହି ମହାନ ସଙ୍କେତଗୁଡ଼ିକର ଲିପିବଦ୍ଧ କରାଯାଇଥିଲା ।

ନୃତ୍ୟରେ ମୁଦ୍ରା ପରି ଯୀଶୁଙ୍କୁ ସୂଚୀତ କରୁଥିବା ପର୍ବ ଏବଂ ବାକ୍ୟ

ନୃତ୍ୟରେ, ଗୋଡ ଏବଂ ତଳର ପ୍ରମୁଖ ଗତିବିଧି ଅଛି, କିନ୍ତୁ ହାତ ଏବଂ ଆଙ୍ଗୁଠି ମଧ୍ୟ ଏହି ଗତିଗୁଡ଼ିକୁ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ପରିବେଷଣ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବହୃତ ହୁଏ ।  ଆମେ ଏହି ବିଭିନ୍ନ ଭଙ୍ଗୀ କୁହାତ ଏବଂ ଆଙ୍ଗୁଠି ମୁଦ୍ରା ବୋଲି କହିଥାଉ । ଏହି ବାକ୍ୟ ଏବଂ ପର୍ବଗୁଡ଼ିକ ଈଶ୍ୱରୀୟ ନୃତ୍ୟର ମୁଦ୍ରା ପରି ଅଟେ । କଳାତ୍ମକ ଭାବରେ, ସେମାନେ ଯୀଶୁଙ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟର ସବିଶେଷ ବିବରଣୀ ସୂଚାଇଥାନ୍ତି । ଯେପରି ନାଟ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ନୃତ୍ୟ ଉପଭୋଗ କରେ, ଈଶ୍ଵର ଆମକୁ ମନୋରଞ୍ଜନ ବାହାରେ ରସକୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରି ତାଳଯୁକ୍ତ କରିଛନ୍ତି ।

ଆମର ନିମନ୍ତ୍ରଣ

ଈଶ୍ଵରର ଆମକୁ ତାଙ୍କ ନୃତ୍ୟରେ ଯୋଗଦେବାକୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରନ୍ତି । ଆମେ ଭକ୍ତି ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଆମର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ବୁଝିପାରିବା ।

ସେ ଆମକୁ  ରାମ ଏବଂ ସୀତାଙ୍କ ପରି ଗଭୀର ପ୍ରେମ ପରି ତାଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ପ୍ରବେଶ କରିବାକୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରନ୍ତି ।

ଯୀଶୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦିଆଯାଇଥିବା ଅନନ୍ତ ଜୀବନର ଉପହାର କିପରି ପାଇବେ ଏଠାରେ ବୁଝନ୍ତୁ ।